Een opvoeder is een stakker die in het duister tast zegt Wim Sonneveld in een bekende conference.
Kinderen opvoeden is niet gemakkelijk en dat was het vroeger ook niet.
Vaders deden het vaak met de vlakke hand en moeders traden vooral moraliserend op.
Mit van ’t Fort was daar zeer bedreven in.
”Vroeg in de waai, vroeg vet” zei ze als ze vond dat dochter of zoon te snel aan omgang met het andere geslacht begon.
En als het koppel dan handje in handje over de dijk liep kregen ze te horen: ”Ut mag tur wel dik opliggen want daor gao nogal wat af”.

Handschrift oma (Paula Compiet-van Waterschoot)

Ze hield niet van halfwerk en voegde er nog aan toe: ”Eel Amsterdam ligt nog voor ulder”.
En wat ze daar mee bedoelde dat kun je wel raden.
In ons zeer bescheiden familiearchief vonden we een stichtelijk advies van mijn moeder.
Ze was altijd veel subtieler dan haar moeder.
Het staat met mooie letters in het Nederlands van toen op de achterkant van een bierviltje geschreven.

”Eert wat oud is, warmt wat koud is.
Laat wat snood is, helpt waar nood is.
Vliegt waar spoed is en blijft waar het goed is”.

Ik denk overigens niet dat ze met de laatste zin de Hengstdijkse kermis bedoelde.
Ut is maor da gut weet.
Ward